Onlar dünyadaki milyonlarca mülteciden sadece bazıları. Çocuk bile değiller, çocuklukları kayıp. Niçin olduğunu bilmedikleri bir savaşın, yaşayan günahsız kurbanları. Hiçbirinin geleceğe dair bir planı yok ama arada yeşillenen umutları az da olsa var. Pulitzer ödüllü fotoğrafçı Muhammed Muheisen, Afganistan ve Suriyeli sığınmacı çocukları işte böyle fotoğraflamış. Görebilenler için, o minik gözler savaşı sayesinde neredeyse anlatıyor.
Avuç Içi Bandar (6), Suriye
Avuç Içi, Suriye’de yaşanan savaşla az kalsın benzer yaşta, hatta belki 1 yaş daha büyük. Gerekmedikçe konuşmuyor, konuştuğunda da geleceğe dair hiçbir şeyden bahsetmiyor. Savaş onun şimdilik tek gerçeği…
Robina Haseeb (5), Afganistan
Yıllardır süren iç savaş nedeniyle Robina gibi çocuklar ve aileleri, Afganistan’dan kaçıp Pakistan’ı evleri kabul etmişler.
Rakan Raslan (11), Suriye
“Geri dönüp okuluma gitmek isterdim. Orada bıraktığım arkadaşlarım var. Evimiz savaş esnasında yerle bir oldu, Ürdün’e kaçtık. Bundan sonra eğitim alıp alamayacağım kesin olmayan. Galiba şoförlük yapacağım”
Hasanat Mohammed (5), Afganistan
Pakistan şu an 1.6 milyondan fazla mülteciye konut sahipliği yapıyor. Bu rakam yalnızca belirtilen olan Afganistan vatandaşlarını kapsıyor. Sayıları ola ki daha da artı. Birçoğu elektrik, su gibi esas ihtiyaçlarını karşılayamıyor.
Zahra Mahmoud (5), Suriye
4.8 milyon Suriyeli, çocuklarıyla birlikte ülkeyi terk etmek zorunda kaldı. Bunlardan 640.000 adam başına Ürdün’de bulunan çadır kamplara yerleşti; yaz-kış onlar için aynı.
Basmina (3), Afganistan
Çocuklar kendi evlerinde yaşamamasına karşın aileleri göre büyük bir sevgi ile yetiştirilmeye çalışılıyor. Onca zorluğa ve onca yokluğa rağmen…
Mayada Hammit (8), Suriye
“Suriye ile ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum”
Madina Juma (4), Afganistan
Onların yüzünde yaşadıkları travmayı görür, hareketlerinde savaşı hissedersiniz.
Mohammad Bandar (12), Suriye
“Büyüyünce doktor elde etmek istiyorum. Bizim gibi yardıma muhtaç insanları iyileştirmek istiyorum.”
Gullakhta Navab (6), Afganistan
Fotoğrafçı Muhammed Muhesein şöyle diyor: “Çocuklar bulundukları yere adapte almak zorundalar çünkü bunun ne değin süreceğini kimse bilmiyor. Her şeyin farkındalar ama ümit verici değiller. Biliyor musunuz, gerçekte bir çocuk asla umudunu kaybetmez. Öyleyse onlar için bir şeyler yapmalı: gidecekleri bir okul, yeni arkadaşlıklar ve tertemiz bir çocukluk…”
Yaşam Khan (8), Afganistan
Ve ekliyor Muhesein: “Biz burada yaşamış çocuklar olsaydık asla okula gitmek istemezdik fakat bu çocuklar için okula gidebilmek büyük bir lüks”
Amna Zughayar (9), Suriye
Fotoğrafçı “Bazı çocuklarla konuşuyorum. Bana diyorlar fakat ‘evimiz bombalandı, okulumuz bombalandı, arkadaşlarımı fazla özledim. Suriye’ye ne süre döneceğiz?'” diyor.
