Binyamin Netanyahu liderliğindeki mevcut İsrail kabinesi Aralık 2022'de iktidara geldiğinden bu yana, Batı ana akımında ve İsrail siyasi muhalefeti arasında bile bu hükümetin Yahudi üstünlükçü, ırkçı bir hükümet olduğu konusunda bir fikir birliği oluştu.

İsrailli Yahudi seçmenlerin çoğunluğunun tercihlerini açıkça ifade eden hükümetin İsrail tarihindeki "en aşırı", "en köktenci" ve "en ırkçı" olarak nitelendirilmesi yaygınlaştı. Diğer tanımlamalar ise bu hükümeti İsrail'in "ilk faşist" hükümeti olarak nitelendirdi.

Bu bir yana, mevcut hükümetin yükselişinden iki yıl önce, tarihsel olarak İsrail yanlısı olan ana akım Batılı insan hakları örgütleri İsrail'i kuruluşundan bu yana ırkçı bir "apartheid" devleti olarak nitelendirmişti. Filistinliler ve destekçileri de en azından 1960'lardan beri İsrail'i tanımlamak için bu ifadeyi kullanıyor.

Uluslararası kınamaların hedefi olan aynı hükümet, Filistin halkına karşı devam etmekte olan ve bugüne kadar 100 binden fazla Filistinlinin ölümüne ve yaralanmasına, iki milyondan fazlasının da yerinden edilmesine neden olan soykırım savaşını başlattı.

Yine de aynı ırkçı hükümet ve onun soykırım savaşı, daha önceki eleştirilerini unutarak, tıpkı daha önce apartheid suçlamalarına karşı Yahudi yerleşimci kolonisini savundukları gibi İsrail'in suçlarını meşrulaştırmaktan çekinmeyen ABD ve Avrupalı müttefikleri tarafından destekleniyor, silahlandırılıyor ve finanse ediliyor.

Ancak giderek artan bir şekilde tartışılan soru artık İsrail hükümetinin ırkçı, faşist ya da soykırımcı olup olmadığı değil, İsrailli Yahudilerin çoğunluğunun da bu tanımlara uyup uymadığı ve bu hükümetin gerçekten de İsrailli Yahudi siyasi kültürünün bir tezahüründen başka bir şey olmadığıdır.

"Uçlarda değil"

Middle East Eye genel yayın yönetmeni David Hearst kısa bir süre önce İsrailli Yahudiler arasında soykırımcı ırkçılığı ifade edenlere -askerler, şarkıcılar, sanatçılar ve politikacılar dahil- dair şunu gözlemlemişti: "Bunlar artık bir uç kesim değiller. Ana akım İsrail'in düşüncelerini temsil ediyorlar. Filistinlilerden bahsederken soykırımcı, ırkçı ve faşist oluyorlar. Bunu utanmadan yapıyorlar. Irkçılıklarıyla gurur duyuyor, dalga geçiyor ve bunu gizlemek için çok az şey yapıyorlar."

İsrail Demokrasi Enstitüsü ve Tel Aviv Üniversitesi'nin, İsrail'in Gazze'yi bombalamaya başlamasından bir ay sonra yapılan ve binlerce kişinin ölümüne yol açan Barış Endeksi anketine göre, İsrailli Yahudilerin yüzde 57.5'i İsrail ordusunun Gazze'de çok az ateş gücü kullandığına inandığını söylerken, yüzde 36.6'sı ordunun uygun miktarda ateş gücü kullandığını, sadece yüzde 1.8'i ise ordunun çok fazla ateş gücü kullandığına inandığını söyledi.

İsrailli Yahudilerin çoğunluğunun soykırımcı görüşlerini ve Filistin halkına yönelik etnik temizliği desteklemelerini yorumlayan İsrailli gazeteci Gideon Levy ne yapacağını şaşırmış görünüyor:

"Ya İsrail'in gerçek yüzü budur ve 7 Ekim saldırısı bunun gün yüzüne çıkmasını meşrulaştırmıştır ya da 7 Ekim gerçekten bir şeyleri değiştirmiştir. Hangisinin doğru olduğunu bilmiyorum."

Levy'nin yanıtı, Siyonist hareketin kuruluşundan bu yana belgelenmiş ırkçılığı ve her zaman Filistin'i ülkenin yerli nüfusundan etnik olarak temizlemeyi amaçladığı gerçeği göz önüne alındığında şaşırtıcıdır.

İsrail basını, İsrail'in Gazze'deki Filistinlilere yönelik planladığı etnik temizliği ve Filistinlilerin Mısır'ın Sina bölgesine sürülmesini harika bir şeymiş gibi gösteren ve burayı "Gazze halkına umut ve barışçıl bir gelecek sağlamak için dünyadaki en uygun yerlerden biri" olarak tanımlayan, görünüşte "makul" makaleler yayınladı.

Ancak bu öneriye, İsrail'in Yahudi sömürgecilerinin gönüllü olarak hak ve ayrıcalıklarının korunduğu ABD ve Avrupa'ya, özellikle de Almanya'ya taşınmalarını öneren bir öneriyle karşı çıkılabilir. Gerçekten de buralar "[İsrailli Yahudilere] umut ve barışçıl bir gelecek sağlamak için dünyadaki en uygun yerler" arasındadır.

İsrailli yetkililer ve entelektüeller sık sık "kötü" ya da "zorlu" bir mahallede, hatta "ormanda" yaşadıklarını iddia ettikleri için bu özellikle doğrudur. Avrupa ve ABD'nin güvenlik kaygılarının çok düşük olduğu, çok daha üstün komşuluklar olduğu açıktır. Sonuçta, Avrupa Birliği dış politika şefi Josep Borrell'in geçen yıl rezil bir şekilde ilan ettiği gibi, "dünyanın geri kalanının çoğu bir orman" iken Avrupa bir "bahçe"dir.

AB'nin Almanya Başkanı Ursula von der Leyen de "Yahudi kültürünün Avrupa kültürü olduğunu" ve "Avrupa'nın kendi Yahudiliğine değer vermesi gerektiğini ve böylece Avrupa'daki Yahudi yaşamının yeniden gelişebileceğini" vurgulamıştı.

Halihazırda bir milyondan fazlası Avrupa ve ABD pasaportuna sahip olan İsrailli Yahudilerin böylesi gönüllü bir hareketi, Filistin halkını (ve daha geniş anlamda Orta Doğu'yu) 1880'lerden bu yana ve özellikle 1948'den sonra Siyonist sömürgeciliğin bölge halklarına yaşattığı şiddet ve savaşlardan kurtaracaktır.

Belki de Birleşmiş Milletler ve Arap devletleri, İsrail ve Batılı destekçilerinin, yakın zamanda bildirildiği gibi, sınır dışı edilen Filistinlileri kabul etmeleri için Kongo ya da Kanada ile gizlice pazarlık yapmaları yerine, Batılı ülkeleri İsrailli Yahudileri aralarına kabul etmeye teşvik etmelidir.

Şiddet yanlısı bir tarikat

Son anketler ve analizler İsrail'in Yahudi vatandaşlarının büyük çoğunluğunun Filistinlilere yönelik nefret ve soykırımcı tutumlarını ortaya koyarken, Avrupa ve ABD'ye taşınmaları onlara daha fazla mutluluk ve huzur getirecektir

Ayrıca, İsrail'in özdeşleştiği Batı medeniyetini ve değerlerini "kurtarmak" için Filistinlilerin yok edilmesini meşru görenlerin, Batı medeniyetinin bağrından gelen İsrail'i, sömürge sınırından ve sömürge karşıtı Filistin direnişinden uzakta "kurtarması" daha doğrudur.

Bu bağlamda, Avrupa Komisyonu'nun antisemitizmle mücadele ve Yahudi yaşamının desteklenmesi koordinatörü Alman Katharina von Schnurbein, geçtiğimiz günlerde "Avrupa'nın Yahudi mirası olmadan Avrupa olamayacağını" teyit etmiştir. Schnurbein sözlerine şunları da ekledi:

"Yahudi mirası Avrupa'nın DNA'sının bir parçasıdır. Avrupa kurumları olarak Yahudi mirasını korumak, muhafaza etmek ve el üstünde tutmak istiyoruz. Bu, antisemitizmle mücadele ve Yahudi yaşamının desteklenmesine ilişkin AB stratejisinin nihai hedefi olan Yahudi yaşamının desteklenmesinin kilit bir yönüdür."

Böyle bir teyidin sonucu olarak, 1930'lar ve 1940'larda olduğu gibi bu kez Avrupa'nın kapılarının Yahudilere açılacağı ya da Nazilerden kaçan Yahudi mültecileri kabul etmeyi reddeden ve 1939'da onlarla dolu bir gemiyi, birçoğunun Hitler'in ölüm kamplarında can verdiği Avrupa'ya geri gönderen ABD'nin İsrailli Yahudileri, kollarını açarak daha iyi komşuluklarına kabul edeceği beklenebilir.

Çok sayıda İsrailli psikiyatrist, 7 Ekim'den bu yana daha da artan iş yükü ve çöküşün eşiğindeki bir ruh sağlığı sistemini gerekçe göstererek Birleşik Krallık'taki daha iyi iş ve yaşam olanakları için ülkeyi çoktan terk etti.

Filistinlilerin 1948'den bu yana sayısız katliam ve savaşta katledilmesine verilen destek, İsrail'de toplumun ve hükümetin tüm kesimlerinde gerçek bir soykırım kültü haline geldiğinden, bu durum şaşırtıcı değildir. Şiddet içeren kültlerin tüm üyeleri gibi, onları kendilerinden kurtarmanın tek yolu da programdan çıkarmaktır. Bu şüphesiz uzun ve karmaşık bir süreç olacak ve birçok İsrailli Yahudi söz konusu olduğunda onlarca yıllık beyin yıkamanın geri alınmasını gerektirecektir.

Belki de ülkeyi terk eden aynı psikiyatristler İsrailli Yahudilerin güvenli bir Avrupa ortamında etnik temizlik ve soykırım savaşlarına olan bağlılıklarından kurtulmalarına yardımcı olabilirler.

Barışçıl bir gelecek

Bu arada Güney Afrika'nın İsrail'i soykırımla suçlayarak Uluslararası Adalet Divanı'na (UAD) açtığı dava Beyaz Saray ve Batı Avrupa başkentlerinde alarm zillerinin çalmasına neden oluyor. Bu, UAD'nin gördüğü, İsrail'i suç işlemekle itham eden son dava.

Bir yıl önce Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, İsrail'in Filistin topraklarını işgali konusunda UAD'den bir danışma görüşü alınması talebini 87 lehte ve 26 aleyhte oyla onaylamıştı. Karşı çıkanların çoğu bugün İsrail'in Gazze'deki soykırım savaşını destekleyen ülkelerle aynı ülkelerdi.

UAD önümüzdeki ay dava ile ilgili halka açık oturumlar düzenleyecek. Güney Afrika'nın açtığı daha yakın tarihli davaya gelince, UAD 11 Ocak'ta acil bir duruşmada bu davayı inceledi..

UAD, İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana yerleşimci-sömürgecilik bağlamında benzer taleplerle karşılaştı. En önemlisi, Temmuz 1966'da UAD, 1962'de Liberya ve Etiyopya tarafından Güney Afrika'nın yerleşimci kolonisi Namibya ile ilgili olarak sunulan bir dilekçeyi, her iki ülkenin de dilekçeyi sunmak için yasal dayanağı olmadığı gerekçesiyle reddetti. Her iki ülke de Birinci Dünya Savaşı sonrasında Güney Afrika'yı Namibya üzerinde mandater güç olarak seçen Milletler Cemiyeti'nin eski üyeleriydi.

Liberya ve Etiyopya'nın 1962 tarihli dilekçeleri mahkemeyi Namibya'nın hukuki statüsü hakkında karar vermeye çağırıyordu. Kendisi de Avustralya'nın yerleşimci kolonisinden olan mahkeme başkanı Sir Percy Spender, yediye karşı yedi oyla Güney Afrika lehine karar verdi. Bu karar Güneybatı Afrika Halk Örgütü (Swapo) tarafından Güney Afrikalı apartheid işgalcilerine karşı silahlı mücadeleyi başlattı. O yıl, Genel Kurul Güney Afrika'nın yetkisini iptal etti ancak bir sonuç alınamadı.

1969'da BM Güvenlik Konseyi nihayet Genel Kurul'un 1966'da Güney Afrika'nın yetkisini iptal etmesini onayladı. Güney Afrika BM'ye meydan okuyup geri çekilmeyi reddedince, konu Temmuz 1970'te danışma görüşü için UAD'ye havale edildi.

UAD'nin 21 Haziran 1971'de yayınladığı görüş, 1966'dan farklı olarak bu kez BM'nin Namibya'daki yasal yönetim otoritesinin BM olduğuna ve Güney Afrika'nın çekilmesi gerektiğine hükmederek BM'nin pozisyonunu tamamen haklı çıkardı.

Sömürge yanlısı 1966 UAD kararının aksine, 1971 kararı beyaz üstünlükçü rejimin hala sahip olduğu son meşruiyet kırıntısını da ortadan kaldırdı. Güney Afrika bu karara uyduğundan değil, uymadı. Güney Afrika'nın batılı NATO destekçileri, "barış süreci" maskesi altındaki oyalama taktiklerini utanmadan desteklemeye devam etti ve beyaz üstünlükçü devlete yaptırım çağrısında bulunan BM kararlarını veto etti.

Bununla birlikte, Swapo'nun ve Namibya halkının kendi kaderini tayin etme hakkının uluslararası alanda tanınmasını sağlayan 1971 UAD kararı oldu. Namibya'nın nihayet 1990'da bağımsızlığını elde etmesi için bir kurtuluş savaşı gerekecekti.

Yani İsrail'in savaşını soykırım olarak kınayan bir UAD kararı, Filistin halkının zalim ve kana susamış sömürgecilerine karşı mücadelesi için iyi olacaktır.

Hemen bir kurtuluş ve dekolonizasyon getirmeyecek olsa da, İsrail'in Yahudi üstünlüğü rejimini ortadan kaldırana ve hem Filistinlileri hem de İsrailli Yahudileri soykırımcı Siyonizm kültünden kurtarana kadar bu süreci ölçülebilir bir şekilde hızlandıracaktır.

Middle East Eye'da yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için tercüme edilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.